Esta absurda guerra fíxome pensar que máis absurdo aínda é deixarse vencer pola desesperación. E alí onde esteas sempre haberá un motivo tan forte como pra sermos capaces de socavar fondas ata baixo mar. Nin a rocha máis dura poderá contra forzar a nosa liberdade, ao mesmo que as ondas erosionan as penas. Coas miñas mans cavarei os camiños que me leven a ti e será o mar quen os lave para emprestárllos a outros.
Non deixes nunca de agardar a quen te ama.
retroceder non é unha opción
ResponderEliminar